Sztuczna inteligencja może wykonywać niezwykle złożone zadania. Niezależnie od tego, czy chodzi o przewidywanie wzorów fałdowania białek, pisanie poezji, czy bicie najlepszych umysłów na świecie w grach takich jak szachy, możliwości wydają się nieskończone. Jednak może też bezwstydnie zawieść nawet najbardziej podstawowe zadania i poczuć się jak outsider, a wszystko to z powodu braku kontaktu z ludźmi. Według Frontiers naukowcy z Uniwersytetu w Kioto próbują pokonać tę barierę, koncentrując swoje wysiłki na nauczaniu sztucznej inteligencji, jak wyczuwać, kiedy powinna się uśmiechać podczas rozmowy z osobą.

Zespół stworzył to, co nazywają modelem śmiechu współpracy, który pozwala programowi sztucznej inteligencji wykrywać śmiech ludzi, a następnie angażować się w śmiech w tym wspólnym momencie. Programom AI brakuje niuansów ludzkiej konwersacji, takich jak kalambury i ukryte dowcipy, ale wyszkolenie ich w opanowaniu wszystkich tych zawiłości przy użyciu przetwarzania języka naturalnego nie powinno być łatwym zadaniem. Dodaj do tego szeroką gamę uśmiechów, od sympatycznych uśmiechów po prychnięcia, każdy odpowiedni do konkretnego rodzaju rozmowy i okazji.

Aby sprostać tym wyzwaniom, naukowcy opracowali metodę znaną jako wspólne przewidywanie śmiechu. Krótko mówiąc, system AI zareaguje empatycznym śmiechem, gdy wykryje, że osoba, z którą rozmawia, uśmiecha się podczas rozmowy. Spośród trzech testowanych modeli, wspólne śmiechy dały najlepsze rezultaty, z bardziej naturalnym i rozmownym tonem. Co ciekawe, system został przeszkolony za pomocą sztuczek na czacie, których ludzie używają na spotkaniach towarzyskich, próbując rozpędzić lodołamacze.

Zabawa w śmiech właśnie stała się łatwiejsza

Językiem docelowym jest japoński, a ogólny system śmiechu został opracowany z myślą o humanoidalnym robocie Erica. Erica jest Androidem, który został doceniony ze względu na swój wygląd i rzekomo piękne metody aktorskie, makeandnbsp; Dostała główną rolę w filmie science fiction za 70 milionów dolarów. W ramach najnowszych badań Erica usiadła z człowiekiem, który naśladował scenariusz szybkiej randki, a wszystkie rozmowy trwały około 10-15 minut.
Każda rozmowa jest opatrzona adnotacjami – wraz ze śmiechem – następnie wprowadzana do systemu w celu stworzenia spersonalizowanego szablonu. Zaczyna się od wykrywania śmiechu, a następnie przechodzi do ogólnej części przewidywania śmiechu. To tutaj system decyduje, czy się śmiać, czy nie. Jeśli odpowiedź brzmi tak, to model AI zdecyduje, jaki rodzaj śmiechu wybrać między śmiechem szczęśliwym a śmiechem towarzyskim. Artykuł badawczy opublikowany w czasopiśmie Frontiers in Robotics and AI stwierdza, że ​​„postrzeganie wspólnego śmiechu zależy od scenariusza i rodzaju śmiechu oraz podkreśla znaczenie odpowiedniego empatycznego śmiechu”.

Zespół ma teraz nadzieję, że podstawowa platforma będzie eksperymentować z większą liczbą języków niż japoński i z większym zestawem danych próbki, aby poprawić interakcję człowieka z robotem. Badania są obiecujące, ale profesor Uniwersytetu w Kioto, dr Koji Inoue, nadal uważa, że ​​może minąć jeszcze dekada lub dwie, zanim „będziemy mogli wreszcie rozmawiać z robotami tak, jak rozmawiamy z robotami”.